Drugi dzień obchodów 1050 rocznicy Chrztu Polski

Jest wiele ważnych dat
w historii naszego narodu

lecz rok dziewięćset sześćdziesiaty szósty

stał się dumą nie bez powodu.

 

Każdy Polak tą datę pamięta

i głośno o niej mówić potrafi,

że Mieszko I wraz ze swym dworem

chrzest święty przyjął z wielkim rozmachem.

 

Dzięki przyjęciu tej nowej wiary

Polska stała się krajem cywilizowanym.

Nie była to łatwa i prosta droga

zmienić zwyczaje i wiarę pogan.

 

Nowa religia i stare obyczaje?

Trudno pogodzić - sam Pan przyznaje.

Lecz zjednoczona chrześcijańska wspólnota

jest warta wszystkich pieniędzy i złota.

 

U schyłku życia Mieszko powierzył

państwo gnieźnieńskie w opiekę papieża.

Chrzest Polski -

to była trudna i kręta droga,

lecz dumni Polacy do dziś

są wiernymi wyznawcami Boga.


 

 


   

 Tysiąc pięćdziesiąt lat historii z Bogiem

wiary Narodu w drodze do wolności

miliony krzyży co znaczyły prawo

pisane Dekalogiem i prawem miłości

 

Mieszków i Bolesławów pochylone głowy

i Boże imię które nas wspierało

przez chrztu sakrament u początku Polski

które swym Duchem przez wieki czuwało

 

do dziś ten strumień wiary nas obmywa

poprzez stulecia na niełatwych drogach

to dzięki niemu trwaliśmy przez wieki

przedmurzem chrześcijaństwa i redutą Boga

 

i dziś  będziemy  w Bożej stać reducie

choć barbarzyństwa osacza nas morze

z biało czerwonym znakiem tożsamości

będzie wołać! broń nas Panie Boże!

 

przez sakramentu wielką siłą Ducha

który wciąż spływa chrztu strumieniem wiary

wciąż trwamy wierni Bożym przykazaniom

choć dziś na trwogę dzwonią nam  zegary

 

bo znów nam trzeba i wiary i męstwa

by stawić czoło sługusom szatana

i choć nad światem rosnący mrok burzy

to losy świata przecież w rękach Pana

 

trzeba nam bronić dziedzictwa Narodu

każdego dziecka u źródła chrzcielnicy

aby nasz Naród zawsze wierny Bogu

z męstwem dochował Bożej obietnicy

 

nieśmy sakrament naszej tożsamości

zawarty z Bogiem w czasie chrztu Narodu

tak byśmy trwali w środku Europy

jak zawsze drogowskazem Wschodu i Zachodu

 

czuwałeś Panie z nami w tylu bitwach

wiodłeś nasz Naród z Maryją przez dzieje

prowadź nas dalej w kolejne stulecia

bo tylko z Tobie mamy wciąż nadzieję

 

i choć się pali wokół kawał świata

chorągiew łuny i wojna nas trwoży

niech Duch Twój Panie i tarczą i mieczem

i zbroją będzie którą Naród włoży!

Źródło: http://niepoprawni.pl/blog/lwow47/niesmy-sakrament-naszej-tozsamosciw-1050-rocznice-chrztu-polski

 

©: autor tekstu w serwisie Niepoprawni.pl | Dziękujemy! . <- Bądź uczciwy, nie kasuj informacji o źródle - blogerzy piszą za darmo, szanuj ich pracę.

 

 

Zawsze trzeba podejmować ryzyko. Tylko wtedy uda nam się pojąć, jak wielkim cudem jest życie, gdy będziemy gotowi przyjąć niespodzianki, jakie niesie nam los.
Bowiem każdego dnia wraz z dobrodziejstwami słońca Bóg obdarza nas chwilą, która jest w stanie zmienić to wszystko, co jest przyczyną naszych nieszczęść. I każdego dnia udajemy, że nie dostrzegamy tej chwili, że ona wcale nie istnieje. Wmawiamy sobie z uporem, że dzień dzisiejszy podobny jest do wczorajszego i do tego, co ma dopiero nadejść. Ale człowiek uważny na dzień, w którym żyje, bez trudu odkrywa magiczną chwilę. Może być ona ukryta w tej porannej porze, kiedy przekręcamy klucz w zamku, w przestrzeni ciszy, która zapada po wieczerzy, w tysiącach i jednej rzeczy, które wydaja się nam takie same. Ten moment istnieje naprawdę, to chwila, w której spływa na nas cała siła gwiazd i pozwala nam czynić cuda. Tylko niekiedy szczęście bywa darem, najczęściej trzeba o nie walczyć. Magiczna chwila dnia pomaga nam dokonywać zmian, sprawia, iż ruszamy na poszukiwanie naszych marzeń. I choć przyjdzie nam cierpieć, choć pojawią się trudności, to wszystko jest jednak ulotne i nie pozostawi po sobie śladu, a z czasem będziemy mogli spojrzeć wstecz z dumą i wiarą w nas samych.
Biada temu, kto nie podjął ryzyka. Co prawda nie zazna nigdy smaku rozczarowań i utraconych złudzeń, nie będzie cierpiał jak ci, którzy pragną spełnić swoje marzenia, ale kiedy spojrzy za siebie – bowiem zawsze dogania nas przeszłość – usłyszy głos własnego sumienia: „A co uczyniłeś z cudami, którymi Pan Bóg obsiał dni twoje? Co uczyniłeś z talentem, który powierzył ci Mistrz? Zakopałeś te dary głęboko w ziemi, gdyż bałeś się je utracić. I teraz została ci jedynie pewność, że zmarnowałeś własne życie.”
Biada temu, kto usłyszy te słowa. Bo uwierzył w cuda, dopiero gdy magiczne chwile życia odeszły na zawsze.

— Paulo Coelho